opera komiczna w IV aktach
libretto: Lorenzo da Ponte na podstawie sztuki Pierre'a Beaumarchais
premiera: 21 października 1995
Opera nad operami! Dzieło - co rzadko spotykane! - które łączy w jeden pochwalny chór kompozytorów, wykonawców, dramaturgów, znawców muzyki i - co nam najbliższe - publiczność. Konia z rzędem temu, kto opowie fabułę Wesela Figara bez zająknięcia. W galopadzie przebieranek, podmian, skoków z okna i cudownie odnalezionych dzieci, niekiedy trudno złapać oddech i... sens. Lecz gdy myśl librecisty nadto zbacza ze szlaku (z drugiej strony, kto szuka rozumu w miłosnych perypetiach?), na pomoc przychodzi Mozart i jego muzyka. Wesele Figara skrzy się muzyczną inwencją i wirtuozerią, a każda z postaci dostaje szansę na wokalny popis.
W Weselu Figara jak w soczewce odbija się czas, w którym dzieło powstało. Obyczajową zmianę oddaje postać bystrego sługi, które triumfuje nad panem (Figaro - Hrabia). Sprawnie nakreślone piórem librecisty bohaterki wyrastają poza schemat uroczej zakochanej gąski czy porzuconej kobiety w kwiecie wieku: zadziora Zuzanna, śmiała w czynach, choć melancholijna muzycznie Hrabina, Barbarina czerpiąca przykład z Zuzanny i Marcelina twardo broniąca swych racji. Każdy i każda w tej historii jest wyrazistą postacią.
Pozorną przystępność Mozartowskiej frazy rozwiał Arnold Schönberg, kiedy dowiedział się, że Gershwin komponuje kwartet, który ma być czymś prostym niczym Mozart. Wiesz, Mozart był uważany za dalekiego od prostoty w swoich czasach - skwitował.
materiały Teatru Wielkiego
Zobacz www.opera.poznan.pl
