Tytułowe superposition, to - w tłumaczeniu na język polski - nałożenie się dwóch elementów na siebie. W przypadku historii małżeństwa, Stine i Teita, będzie ono przełomowym momentem w ich związku, a nawet zaważy na całym ich życiu.
Tytułowe superposition, to - w tłumaczeniu na język polski - nałożenie się dwóch elementów na siebie. W przypadku historii małżeństwa, Stine i Teita, będzie ono przełomowym momentem w ich związku, a nawet zaważy na całym ich życiu.
Filmy dokumentalne komentują współczesną rzeczywistość i są oknem na świat, do którego nie zawsze mamy dostęp. Między 24 a 29 października zostaną zaprezentowane na festiwalu Off Cinema w Centrum Kultury Zamek.
To adaptacja książki Davida Granna Czas krwawego księżyca. Zabójstwa Osagów i narodziny FBI. Autor reportażu przypomina w nim o dramatycznych losach rdzennych Amerykanów, którzy sto lat temu zostali zdziesiątkowani przez chciwych morderców - o filmie Czas krwawego księżyca pisze Przemysław Toboła.
Międzynarodowy sukces Twojego Vincenta, łączącego animację filmową z malarstwem, dał DK i Hugh Welchmanom zielone światło do kolejnych twórczych eksperymentów. W Chłopach - polskim kandydacie do Oscara - do mariażu dwóch wymienionych dziedzin sztuki reżyserzy dorzucili jeszcze literaturę. Czy taki artystyczny trójkąt mógł się udać?
Niebezpieczny kochanek to przewrotna historia ujmująca w pigułce lęki, obawy i problemy współczesnych kobiet. Z jednej strony thriller, z drugiej komedia, znakomicie oddająca jednoczesną groteskowość i dramatyzm z jaką może się wiązać nawiązywanie romantycznych relacji we współczesnym świecie.
Gdybym mógł, zagłosowałbym na Jagodę i Zuzię - o filmie Dziewczyńskie historie pisze Bartosz Żurawiecki.
Parę lat temu przez polskie festiwale przetoczyła się znakomita, mroczna, psychologiczna animacja dla dorosłych Psychonauci, zapomniane dzieci Pedra Rivery i Alberta Vazqueza. Tym razem do szerszej dystrybucji trafił kolejny długi metraż drugiego z wymienionych twórców, zatytułowany Wojny jednorożców.
Adamant to filmowa lekcja empatii, cierpliwości i otwartości na to, co niedoskonałe. Nicolas Philibert, jeden z czołowych francuskich dokumentalistów, otrzymał za nią Złotego Niedźwiedzia na ostatnim Berlinale.
Mimo melodramatycznej fabuły film jest wyciszony, niespieszny. Delikatny w ukazywaniu miłości zarówno małżonków, jak i tej, która rodzi się między dwoma mężczyznami - o filmie Turkusowa suknia pisze Bartosz Żurawiecki.
Mająca senegalskie korzenie francuska reżyserka Alice Diop, znana przede wszystkim z realizacji dokumentów, w swoim fabularnym debiucie bierze na warsztat grecki mit Medei dzieciobójczyni. Już w punkcie wyjścia zawiesza jednak ocenę moralną, by zagłębić się w rozważania z pogranicza socjologii i filozofii.
Po sukcesie ekranizacji Morderstwa w Orient Expressie i Śmierci na Nilu Kenneth Branagh tym razem wybrał mniej znaną powieść Agathy Christie, za to jedną z najstraszniejszych, Wigilię Wszystkich Świętych - o filmie Duchy w Wenecji pisze Przemysław Toboła.
Bezkresne australijskie peryferia, ciasna lokalna społeczność i niewyjaśniona, mroczna sprawa kryminalna sprzed lat. Pozbawione kolorów i nadziei Limbo to filmowa propozycja dla widzów, którzy chcą się skutecznie zatrzymać.
Pojawiająca się z opóźnieniem na polskich ekranach Cicha dziewczyna, która na początku roku walczyła o Oscara między innymi z IO Jerzego Skolimowskiego, to film dla widzów szukających w kinie przede wszystkim wyciszenia.
- Najbardziej sentymentalnym pokazem będzie z pewnością Rekord absolutny. Zawsze porusza mnie ta okazja, gdy nowe osoby mogą odkryć niezwykłe postaci Marii i Bogdana Kalinowskich - mówią organizatorzy Dni Poznańskich Kinomanów vol. 3, które rozpoczną się już 7 września.
Ultimatum, remake hiszpańskiego filmu Nieznany z 2015 roku - o doradcy finansowym, który dostaje telefon z groźbą, że gdy zatrzyma samochód ten z miejsca eksploduje - jest wart obejrzenia głównie z jednego powodu. Jest nim Liam Neeson.
Oglądając filmy Sorogoyena, można zobaczyć jak bardzo nadal jest podzielona Hiszpania. Jak elity ze stołecznego Madrytu łatwo zapominają o ubogich rodakach z dalekich prowincji, a to niesie wiatr prawicowej zmiany - o filmie Bestie pisze Przemysław Toboła.
W horrorze laicy kontaktują się z zaświatami z różnych powodów - by doświadczyć tajemnicy, porozmawiać z konkretnym zmarłym, udowodnić, że cała ta maskarada to mistyfikacja. Czasem ma to być jednorazowy wybryk, którego celem jest dobra zabawa. Bohaterowie Mów do mnie! braci Philippou poszli o krok dalej - oni dosłownie ćpają duchy.
Sprawa 26-letniej Reality Winner, amerykańskiej analityczki wojskowej aresztowanej i skazanej na pięć lat więzienia za szpiegostwo, odbiła się szerokim echem w całych Stanach Zjednoczonych. Do Polski dotarły tylko jej echa, tym bardziej więc warto przyjrzeć się jej od środka. Taką możliwość daje Reality Tiny Satter.
Nie śmiercionośne węże, agresywne niedźwiedzie ani zabójcze pająki, lecz rekiny doczekały się całego podgatunku w kinie eksploatacji. "Sharksploitation" nie jest już tak krwawe, jak za czasów VHS-ów - przeciwnie, teraz często, jak również w przypadku Mega 2: Głębi, produkcje te otrzymują kategorię PG-13 - ale uciecha i satysfakcja z wylewających się z ekranu niedorzeczności wciąż pozostają takie same.
Ozon porusza w filmie poważne i nader współczesne tematy - brak równouprawnienia płci, molestowanie, działalność mediów brukowych... Tyle że ubiera je w kostium retro i traktuje z lekkością, ironią, przewrotnie, w konwencji buffo - o filmie Moja zbrodnia pisze Bartosz Żurawiecki.