Nazwisko Zuzanny Ginczanki - poetki wywodzącej się ze środowiska Skamandrytów - ponownie wraca na języki literatów i teoretyków poezji. Wiele w tym zasługi Izoldy Kiec, która od lat bada życie i twórczość tej mało znanej autorki. Niedawno na rynku wydawniczym pojawiła się biografia poetki pt. Ginczanka. Nie upilnuje mnie nikt autorstwa wspomnianej badaczki.
Tajne eksperymenty nazistowskie. Atak Yeti. Ingerencja UFO. To tylko niektóre popularne wytłumaczenia, które od lat pobudzają do galopu wyobraźnię czytelników wpisujących w wyszukiwarkę hasło "Przełęcz Diatłowa". Liczba wyników i rozmach niektórych analiz każą przypuszczać, że chyba żadna inna współczesna tajemnica nie jest tak kusząca i tak mitotwórcza w oczach tropicieli zagadek z najróżniejszych stron świata.
Najnowszy tomik Marcina Sendeckiego Do stu skupia się na poszukiwaniu możliwości kreowania zagadkowych rozwiązań w języku. Przynosi czytelnikowi poetyckie rozważania i obserwacje, w których codzienność zyskuje puenty, unosi się w lirycznym stylu, przestaje być jedynie zapominaną chwilą. Widać, że Sendecki zmierza w stronę poezji Jarosława Iwaszkiewicza. Ale te poszukiwania i pomysły są rozczarowujące, szczególnie dla miłośników często przecież wydawanego w Poznaniu poety.
Jeżycjada ma już 43 lata. A jeśli liczyć Małomównego i rodzinę - uznanego przez autorkę, na prośbę czytelników, za tom 0 - to nawet 45.
"W przypadku Mariusza Kruka myślę, że nie należy - tym bardziej jeśli artysta jest w pobliżu - analizować jego prac, ponieważ artysta sam jest przeciwnikiem analizy. Jego prace przede wszystkim działają na emocje. One mają tworzyć pewną sytuację, pewną atmosferę, mają być odbierane intuicyjnie i emocjonalnie" - mówiła podczas wernisażu online Bogna Błażewicz, kuratorka wystawy Współbrzmienie zdarzeń.
Nauczyliśmy się bezwarunkowo kochać niektóre kraje basenu Morza Śródziemnego. Za słońce, błękitne niebo, pyszne zdrowe jedzenie i to poczucie lekkości, które dają nam podczas urlopu. Tym bardziej warto zajrzeć za kulisy albo poskrobać w paru miejscach niczym po zdrapce kupionej na loterii.
Mają od kilku do kilkunastu lat i takie przemyślenia: "najważniejsze jest to, czego dowiedzieliśmy się przy pracy, czego się nauczyliśmy, kogo spotkaliśmy", "nie można myśleć o tym, że na jakimś wynalazku człowiek zarobi" albo "nie chodzi tylko o to, żeby rozwijać się językowo, ale też o to, by budować relacje". Bohaterowie Young Power Justyny Sucheckiej cieszą, bo są nadzieją na nowy, lepszy świat. Chce się z nimi być dłużej niż jeden wieczór. Tym bardziej teraz.
1919 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały dla jednych klęski, a dla innych zwycięstwa. Aż dziw, że ów rok tak słabo zaistniał w literaturze. Na szczęście nadrobił to Piotr Bojarski.
Bezpośrednio ze swego mieszkania na poznańskich Winogradach, w otoczeniu pięknych obrazów własnego autorstwa. Tomasz Budzyński od połowy marca prezentuje w internecie świetne "jednopiosenkowe" koncerty.
Reporter Marcin Kącki wydał właśnie kolejną z książek poświęconym miastom. Po Białymstoku i Poznaniu tematem służącym do psychoanalitycznego wnikliwego spoglądania na mieszkańców i ich historie jest Oświęcim. Wydawać się może, że małe miasto nieopodal Krakowa nie ma w sobie tematu na książkę inną niż o pobliskim KL Auschwitz-Birkenau. Jednak dociekliwość Kąckiego zaskakuje, a Oświęcim staje się Polską w pigułce.
W piątek wieczór odbyła się internetowa premiera Dzieci Saturna. To artystyczno-dokumentalny projekt Agaty Baumgart i Aleksandry Matlingiewicz w konwencji science fiction, złożony ze słuchowiska ASMR i strony internetowej. Jest poświęcony suicydologii i pragnieniu śmierci wśród młodych ludzi na tle ich problemów psychicznych.
Koniec świata, jakkolwiek to nie zabrzmi, jest całkiem wdzięcznym tematem dla autorów. Da się z niego ukręcić zarówno ekstremalnie piękną i psychologicznie przerażającą historię (jak zrobił to Cormac McCarthy w Drodze), jak i zupełnie rozrywkową powieść bazującą na apokalipsie zombie, zagładzie nuklearnej, czy jeszcze innym chwytliwym wątku popkulturowym.
Jeśli zastanawiacie się, dlaczego we wszystkich kulturach funkcjonowały spektakle i były danej społeczności potrzebne, teraz w warunkach doświadczalnych poznaliście już gorzką odpowiedź. Internetowa wersja Zoom Do władzy Wielkiej i Sprawiedliwej Teatru Ósmego Dnia uświadomiła mi też, jak bardzo w czasach pandemii tęsknię za przedstawieniami granymi na żywo. Świat pozbawiony przeżyć teatralno-operowych jest zgoła niekompletny, marny i w gruncie rzeczy odstręczająco prymitywny.
Najuboższy kraj Europy, który stoi w rozkroku między Wschodem o Zachodem, między marzeniem o nowoczesności a sentymentem przeszłości. To, jaka wizja kraju wyłania się z reportażu Kamila Całusa Mołdawia. Państwo niekonieczne,to bez wątpienia dobry materiał na political fiction w stylu House of Cards albo może raczej film gangsterski. Aż trudno uwierzyć, że to szara rzeczywistość mieszkańców ziem pomiędzy Prutem a Dniestrem.
Wszystko zdaje się tu być nie tak, nie na miejscu. Niemal bez przerwy, podczas lektury Linii Elise Karlsson, można się zastanawiać, czy praca jest naszym życiem, czy może życie stało się pracą.
- Zawsze działałem we wszelkiej twórczości artystycznej przede wszystkim intuicyjnie. Starałem się, żeby moje życie - to, co się z nim wydarza - nawigowało to, co się dzieje w mojej działalności - powiedział podczas niedzielnego spotkania online fotograf Piotr Zbierski.
Polska przydrożna Piotra Mareckiego, czyli fotoksiążka podróżnicza stworzona po to, by opisać i opowiedzieć o Polsce inaczej i chyba bardziej prawdziwie niż jesteśmy czytelniczo przyzwyczajeni. To wiele więcej niż tylko zapis podróży, dziennik, zestaw notatek.
Majowy pokaz Klubu Krótkiego Kina Wszystko, czego nam brak stawia pod znakiem zapytania sielskość rzeczywistości sprzed pandemii. Filmy ukazują - jak ujmuje to ich programerka Emilia Mazik - "sytuacje, którego mogą prowadzić do bardzo nieoczekiwanych przygód" bądź "sprawić, że wolimy się wycofać do bezpiecznego zacisza domowego".
Piątek wieczór to czas muzyki. Jeszcze kilka miesięcy temu o tej porze, w okolicach Auli Uniwersyteckiej widzielibyśmy elegancko ubranych melomanów, a także muzyków palących pospiesznie papierosy przed występem. Pewnie wielu chciałoby wrócić do tych czasów. Warto jednak pomyśleć o tym, że nigdy dotąd wielkie, ciężkie wrota Filharmonii nie były tak szeroko otwarte i dostępne dla wszystkich.
Czasem dobieramy sobie lektury mając na względzie gatunek lub autora, czasem wystarczy sama zapowiedź, by tematyka porwała nas jak pachnące drukiem tornado. Ale bywa też, że do wybranej książki przyciągają nas względy zupełnie osobiste i takie właśnie względy nakazały mi chwycić za Nie róbcie mu krzywdy natychmiast po premierze.
