W repertuarze sobotniego koncertu znalazły się bardzo ciekawe pozycje. Wieczór rozpoczął się od "Adagio" na smyczki z III Symfonii Krzysztofa Pendereckiego. Piękna melodia utworu zabrzmiała bardzo nostalgicznie, a jej warianty prezentowane przez kolejne instrumenty zachwycały dokładnością wykonania. XX-wieczny język muzyczny kompozytora stał się w tym utworze jedynie narzędziem, dzięki któremu liryczny i ekspresywny przekaz trafił do słuchaczy. Muzycy z Die Deutsche Kammerphilharmonie Bremen doskonale uchwycili styl Pendereckiego. Sądzę, że czerpali z tego utworu dużo radości, ponieważ Penderecki w naturalny sposób potrafi wydobyć z instrumentu smyczkowego jego czar i możliwości. Mimo iż utwór ten został napisany dość dawno, to zabrzmiał jednocześnie świeżo i klasycznie.

Yoon - urodzona do skrzypiec

Po nastrojowym "Adagio" przyszedł czas na powrót solistki. Przyznam szczerze, że nie lubię Koncertu skrzypcowego D-dur" op. 61 L. van Beethovena. Przy całym moim uwielbieniu do autora "IX Symfonii" ta kompozycja zazwyczaj nudziła mnie. Może dlatego, że nie słyszałam wcześniej wykonania Soyoung Yoon? Artystka zagrała niesamowitą barwą i z wyczuciem dramaturgii utworu... Przede wszystkim jednak pokazała, że jest już bardzo dojrzałą i muzykalną skrzypaczką. Do tego rozwoju przyczyniła się także wygrana w jednym z najtrudniejszych konkursów skrzypcowych na świecie. Yoon w "Koncercie" świetnie oddała klasyczny styl utworu, ale także energię - tak charakterystyczną dla Beethovena. Nie zapomniała także dodać czegoś od siebie i właśnie dzięki temu wykonanie było nie tylko poprawne, ale doskonałe! W utworze usłyszeliśmy dwie Yoon - delikatną i drapieżną. W długich kantylenowych frazach drugiej części koncertu zdawało się, że skrzypaczka śpiewa swoim instrumentem, natomiast w kadencjach, zagranych niezwykle ekspresywnie, popisywała się perfekcyjną techniką. Zwracał uwagę niezwykle bogaty i intensywny dźwięk, którym operowała solistka. Słowem, trudno było oderwać uszy od jej interpretacji. Soyoung Yoon przyjechała na Wieniawskiego już z zupełnie innymi emocjami niż pięć lat temu, a jej wykonanie nie było oceniane przez grono jurorów. Chociaż, gdyby było, z pewnością wygrałaby ponownie!

Od Dvořáka do...Dvořáka

VII Symfonia d-moll op. 70 Dvořáka była ukoronowaniem wieczoru. Dzieło czeskiego kompozytora, dość trudne zarówno technicznie, jak i strukturalnie, zapadło mi głęboko w pamięć. Mówi się, że w tym utworze Dvořák odnalazł równowagę między stylem uniwersalnym a słowiańską lokalnością. W 40-minutowym wykonaniu Die Deutsche Kammerphilharmonie Bremen słychać było doskonałą świadomość formy dzieła, przy jednoczesnym dbaniu o melodyjność i budowanie dramaturgii. Najbardziej zachwyciła mnie finałowa część symfonii. Orkiestra wydobyła z niej całą paletę barw i nastrojów. Ileż w tym graniu było pięknych fraz, jak idealna artykulacja! Bremeńczycy udowodnili, że doskonale sprawują się zarówno w odcinkach solowych, jak i w dialogach. Z wielką wrażliwością i finezją korespondowali między grupami instrumentów. Jedynym mankamentem wykonania był... dyrygent. Miałam wrażenie, że Penderecki już od połowy koncertu był mocno zmęczony i jego dyrygowanie zupełnie rozmijało się z przebiegiem dzieł, przez co raczej przeszkadzał, niż pomagał muzykom. Na szczęście z taką orkiestrą można dotrwać do końca w pięknym stylu. Nic dziwnego, że po utworze nastąpił ogromny aplauz publiczności. Na bis podarowano nam "Taniec słowiański" Dvořáka.

Aleksandra Bliźniuk

• XV Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego - koncert inauguracyjny 
• Aula UAM
• 8.10